“Cuma”lık

*** “MÜSLÜMAN çağın gözüyle İslam’a bakmaz, İslam’ın gözüyle çağa bakar.” (Rasim Özdenören) *** ALLAH cumamızı mübarek kılsın. *** YAŞANMIŞ HİKAYE… (Hikaye eski ama doğru) “Okuyacağınız olay gerçektir. Ben doğduktan 2 gün sonra annem ve babam benim de içinde bulunduğum bir araba ile kaza yapmışlar. Allahın hikmeti, benim burnum bile kanamazken annem ile babam hakkın rahmetine kavuşmuşlar. Beni dedem ve nenem büyüttü. Onlar benim her şeyimdi. Annem ve babam olsalar ancak öyle severdim. Bugün yaşım 23. Ama kötü bir şey yaşadım. Dedem şeker hastasıydı ve gitgide çok kötü oluyordu. O zamanlar durumumuz iyi değildi maddi olarak… Şehirde bir tek Devlet Hastanesi vardı ve doğru düzgün ilgilenmiyorlardı. Ölüme gidiyordu dedem ve Marmara depreminden 2 saat önce 17 Ağustos 1999’da kaybettik. Aynı günün sabahı köye defnettik. Bir hafta her gece köydeki akrabamızın evinden kaçarak dedemin mezarına gidiyor ve toprağına sarılıp yatıyordum. Dayım sabah ezanına karşı gelip beni alıyordu. Köydeki son günümüzde gene kaçıp dedemin mezarına gittim. Uyumuş kalmışım. Sonra arkamdan bir el bana dokundu. Ben “dayım geldi” zannettim ve “beni rahat bırak” gibi bir şeyler söylüyordum. Arkamı döndüm, baktım karşımda dedem. İnanın korkmadım ve sarıldım ona… Bana, “senin yerin burası değil oğlum. Bak annenle baban da çok üzülüyorlar. Bir daha buraya sadece dedeciğine dua etmek için gel” dedi. Bir an gözlerim kapandı ve gözlerimi tekrar açtığımda sabah ezanı okuyordu. Sonra dayım geldi ve götürdü beni. Eve geldiğimde yaşadığım o şey rüya mı, gerçek mi ayırt edemiyordum. Derken, istem dışı elimi cebime attım. Bir kağıt vardı. Kağıdı açtım, içinde Arapça rakamlar vardı. Kuran okumayı bildiğim için çözmüştüm. Bu sayılar 3 tarihi gösteriyordu. İlki 12 Temmuz 2001; 2.si 27 Mayıs 2007 ve 3.sü 5 Ekim 2014’tü. O günden sonra dedemin hayalini görmemiştim… Ta ki, kağıtta yazan o ilk tarihe kadar. Yani, 12 Temmuz 2001’de köyde arkadaşlarla otururken yanıma çok sevdiğim bi arkadaşım geldi bisikletiyle… Bana, “gel gezelim. Arkama atla” dedi. Maddi durumumuz kötü olduğu için bisikletim yoktu ve “tamam geliyorum” dedim. Ayağa kalktım, bisiklete doğru giderken dondum kaldım. Arkadaşımın arkasında dedem durmuş, bana, “gitme oğlum” diyordu. Bunu sadece ben duyuyordum ve kendime gelip “gelmicem” dedim. Arkadaşım söylenerek gitti. Biraz dolaşıp eve vardım. Yemek yerken bi çığlık sesi geldi. Ağlayıp bağırıyorlardı. Sesler, beni bisiklete davet eden arkadaşımın evinden geliyordu. Sonra gittik ki, çocuk otoyola çıkmış ve bi araba çarpmış, oracıkta ölmüş. Bu olay yüzünden bi ay konuşmamıştım. Sonra kendime gelmişim, ama o tarihlerin anlamı olduğunu biliyordum artık. Lafı uzatmıcam, ikinci tarihte ben askerdim. Yani, 27 Mayıs 2007’de. Hakkari Çukurca’da yapıyordum askerliğimi… O gün intikale çıkacaktık. Şehit düşecekmiş gibi bir his vardı içimde. Kimseye diyemedim. 15 km. gitmiştik ki, birden bi bomba patladı. Tim ikiye bölünmüştü. Ben arkadaki bölümdeydim. Tim dağıldı tek başıma kaldım. Ve birden yine dedemin hayalini gördüm. Bana, “oğlum arkana bak” diyordu. Döndüm ve bir teröristle yüzyüze geldim. Silahını bana doğrultmuştu. Allah’ın hikmeti önce davrandım ve onu vurdum. Sonra destek kuvvet geldi. 5 şehit vermiştik ve dedem yine benim hayatımı kurtarmıştı. Askerliğim bitti, şimdi evliyim. İki kızım var ve 3. tarihte ne olacak bilmiyorum. Yani, 5 Ekim 2014’te?. (*Düzce’den İbrahim K.)