ÇİN ESARETİ ALTINDA BİR MİLLET

Bugünlerin en büyük acısı oldu Ana Yurt Doğu Türkistan… Ne bir ses var basında ne bir soluk. Bu kadar mı aciz olduk anlayamadım! Soydaşına bu denli uzak olmak da neyin nesiydi acaba? 2018 biterken gelen bir fotoğraf ise olayın ne kadar acı olduğunun en kısa özetiydi. Annesi ve babası komünist Çin kampında devlet terörüne maruz edilirken Rahmatullah Şirbaki sokakta donarak öldü. Bu fotoğrafı hiç unutmayın olur mu? 2018’ de bıraktığımız en büyük acılardan biri olarak hafızalarınıza kazıyın! Vicdan muhakemesi yaptığınızda bir acı varsa içinizde o zaman anlarsınız işte ne demek istediğimi… Her gün belli platformlarda bu haberleri görmek, acaba sadece onlar mı insan olmayı, insanlığın getirisi olan hisleri taşıyor diyorum. Toplum için bu denli önem atfeden gerçeklikler 3,5 kişinin çığlığıyla olacak iş değil ki? Birlikten kuvvet doğar dedikleri ciddiyet neden burada da yürümesin. Biz ki İsrail zulmü baş verdiğinden beri din kardeşlerimiz için varını yoğunu ortaya koyan milletiz. Aynı pozisyon bugünlerde daha acımasız haliyle hem soydaş hem de Müslüman olan Uygurlu Türkmen kardeşlerimiz içinde soykırım niteliği haline gelmiştir. Bu noktada engizisyon demekte pek tabi mümkün olur. İnsanlığa uygulanan zulmü gördükçe sizlerde neden soykırım ve engizisyona maruz kaldığını anlarsınız. Oysa bilinir ki soykırım zulmünü, kamu diplomasisi bitirir. Ses olabilmek adına önemlidir. İşte burada büyük devletler devreye girerse bu zulmü soydaşlara layık gören Çin Halk Cumhuriyeti içinde caydırıcı nitelik taşır. Ama geriye dönüp baktığımızda elimizde hiç bir şey yok. Her gün denk geldiğimiz Çin asimile kampları da bunu en net haliyle özetliyor. Devlet terörüne örnek bu kamplar, ortaya çıkan görüntülerle acımasızlığın devlet eli ile ne noktaya geldiğini ispatlıyor. Bölgeyi bir cezaevi olarak da düşünebilirsiniz. Çin komünizminin etkileri Müslümanlığın esasları üzerinde haince yerini almış halde. Buna şimdi göz mü yummalıyız? Yoksa gereken ne ise yapmalı mıyız? Elbette bu duruma kayıtsız kalmayan vekillerimiz ve platformlarda var. İyi Parti Konya Milletvekili Fahrettin Yokuş’da bu olaya kayıtsız kalmayan vekillerimizden. Türkiye-Çin Parlamentolar arası Dostluk Grubu Üyeleri, Çin'in Ankara Büyükelçisi YU Hongyang'ın yemek davetine katıldı. Yemeğe katılanlar arasında sayın vekilde bulunmaktaydı. Kendisinin attığı tweettende anlaşıldığı üzere Uygurlu Türk kardeşlerimizle ilgili sorusu havayı epey germişe benziyor. Germesi de gerek zaten. Birilerinin bu olaya dur demesi geldi de geçiyor. Türkiye’de muhalefet olmak isteniyorsa önce burada dikkat edilmesi elzemdir. Bunu takiben MHP Mersin Milletvekili Olcay Kılavuz’da bu zulme sessiz kalmadığını meclis kürsüsünden dile getirdi. Ama sadece 2 vekil! Koskoca Doğu Türkistan’ı sadece 2 vekilimizin haykırışlarına sığdırmak yetmez, yetmemelidir de… Aslında burada düşünülmesi gereken bir diğer husus ise muhalefet olmak ya da iktidar olmanın Türkiye iç siyasetinin yoğunluğundan, insanlık için büyük olan Doğu Türkistan’daki zulme kulak tıkandığının gösterilmesidir. Özellikle Boraltan Köprü faciasından dolayı İsmet Paşayı diline dolayanların bu detayı atlamaması gerekmektedir. İşte bu noktada seçmen olan bizlere de görevler düşmektedir. Türkiye’de muhalefet olmanın ya da iktidar sahibesi olmanın ne denli önem atfettiğinin Milletin Meclisindeki temsilcilerimize hatırlatmalıyız. Bize düşeni yerine getirdikten sonra gerisini Milletin Meclisine bırakmalıyız. Eğer ki bir icraat hala yok ise o zaman daha çok mücadele vermeliyiz. Bu noktada iktidarından muhalefetine vekillerin desteğini alabiliriz. Bu ekseriyette gözüme bazı platformlar da tek başına Doğu Türkistan’daki zulmü kendine dert eden bir kardeşimiz ilişti. Kendisi bir Uygur Türk’ü. Acısı o kadar büyük ki, tek başına bu mücadelesi de ne kadar hakikatli olduğunu göstermekte. Erşidin Erkin ve arkadaşları… Bu zulme dikkat çekmek adına İstanbul’dan Ankara’ya yürüdüler. Tek mefkureleri soydaşlarımızın zulmünü herkese anlatmaktı. Yer de buldu basında. Yeterli mi? Asla… Ama şu bilinir ki artık birileri de Doğu Türkistan zulmünden haberdar. Bizim için asıl olan bundan sonrasının ne olacağıdır. Bunu hep birlikte yaşayıp göreceğiz. Şuan için tek gaye vardır ki oda soydaşlara ses olup, o zulme az da olsa engel olmaktır…