"Ben Hep Yalnız Kalsaydım"

Keşke yalnızlığım kadar yanımda olsaydın. Keşke yalnızlığımla paylaştığımı seninle paylaşsaydım.. Keşke senin adın yalnızlık olsaydı ve ben hep yalnız kalsaydım...

(Özdemir Asaf)

...

   Yalnızlık ve acıların şairi Özdemir Asaf’ın Çarşamba günü ölüm yıldönümüydü;  iz ve ses bırakan şair kısa yazar, öz yazardı, çoğu dizeleri ezberimizde, özdeyiş değerindedir;

   Özdemir Asaf, 11 Haziran 1923’de  Ankara’da doğdu ve 28 Ocak 1981’de İstanbul’da yaşama veda etti. Asıl adı Halit Özdemir Arun'dur. Babası Mehmet Asaf Şura-ı Devlet'in kurucularındandır. Babasının öldüğü yıl, 1930, Galatasaray Lisesi'nin ilk kısmına girdi. 1941 yılında 11. sınıfta, bir ek sınavla Kabataş Erkek Lisesi'ne geçip 1942 yılında mezun oldu. Hukuk Fakültesi'ne, İktisat Fakültesi'ne (3. sınıfa kadar) ve bir yıl Gazetecilik Fakültesi'ne devam etti. Bu arada Tanin ve Zaman gazetelerinde çalıştı ve çeviriler yaptı. İlk yazısı Servet-i Fünun, Uyanış dergisinde çıktı. 1951 yılında Sanat Basımevi'ni kurdu ve kitaplarını Yuvarlak Masa Yayınları adı altında yayımladı. 28 Ocak 1981'de hayata veda etti. Özdemir Asaf'ın ilk eşi Sabahat Selma Tezakın'dan Seda isimli bir kızı; ikinci eşi Yıldız Moran'dan ise Gün, Olgun ve Etkin adında üç oğlu var.

Özdemir Asaf ve yalnızlık;

■Yalnız kaldınız sanırsınız, Biliyorum. Yalnız bırakılmışsınız, Biliyorum. Ötesi yok.  Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

■ Yalnızlık İnsanın kendine mektup yazması Ve dönüp-dönüp onu okuması Yalnızlığın da ötesidir

■ Yalnızlık, yaşamda bir an, Hep yeniden başlayan. Dışından anlaşılmaz. Ya da kocaman bir yalan, Kovdukça kovalayan.. Paylaşılmaz. Bir düşün'de beni sana ayıran.

■ Yalnız kaldınız sanırsınız, Biliyorum. Yalnız bırakılmışsınız, Biliyorum. Ötesi yok. Ötesi var: Yalnızlık Müziğin bile seni dinlemesidir.

■ Mutluluk yalnız kendisini görür; Unutur bu yüzden ilkin kendisini. Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,

■ Mutluluğun gözü kördür, Yalnızlık sağır.

Ondandır biri tökezleyerek yürür, Öbürü uykusunda bile bağırır. Boyuna bekler dönsün diye sesini. Mutluluk alışır kendisine, ölümden beter.  Borçsuzluğuyla övünür, ama kedisi doğurmaz.

■  Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;

Boyuna kapısına döner, açan olmaz.

■  Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var.. Her ikisinin de saksılarında çiçek. Biri hep başka bir renkle solar, Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak. ■ Onun güzelliğini herkes görüyorsa, bence o az güzeldir. Herkes biliyorsa o bence hiç güzel değildir. Onun güzelliğini yalnız ben görüyorsam, bu sevgidir. Yalnız ben biliyorsam, bu aşktır. Hiç kimse görmüyorsa, bu yalnızlıktır. 

■ Yalnızlık paylaşılmaz, paylaşılsa yalnızlık olmaz.

   Ustayı 24 ölüm yılında saygıyla anıyoruz.

Bir damla:

Bir sürü insan,(birbirine benzemiyor). Bir sürü gazete,(birbirine benzemiyor). Bir sürü haber,(birbirine benziyor).

Bakıyorum, yüzün beyaz, bembeyaz, Nedense. (Ama güzelsin). Bir yerde bir şey unutmuşum Bense. Sen vapura binip gidiyorsun. Ben (binmiyor değil), kalıyorum.. Gidiyorsun, kalıyorum (nedense). Görmemiş oluyoruz birbirimizi. Uyanıyorum.

Karanlığın kucağına.. (Hepsi olduğu gibi), Bunları yazıyorum; Sıcağı-sıcağına. ( Özdemir Asaf)