Aşk soldu, sevgi soldu, her şey para oldu!

Recaizade Mahmut Ekrem’in, “Şevki Yok” adlı şiiri şarkı tadında bir ağıt olarak edebiyat dünyasının unutulmazları arasında yer alırken, şiirin ilk mısrası da, halimize tercüman oluyor. “Gül hazin, sümbül perişan bağ-zarın şevki yok.” Recaizade Mahmut Ekrem’in bu güzel şiirini Rahmi Bey, Bayati makamında bestelemiş. Güfte içli, beste içli olunca diyecek pek bir şey yok! Çünkü, biz hüzünlü şarkıları ve türküleri severiz. Mesela; “Dertleri zevk edindim kendime, bende neş’e ne arar / Elem dolu kalbimden gitmiyor hatıralar” şarkısı döneminin en fazla sevilen şarkısıydı. Şarkı ve türkü sözlerine bakarken, yemin olsun, sanki adam bana yazmış, beni anlatmış dediğiniz şarkı ve türkü sözleri hiç olmadı mı? İçinde kendimizi, geçmişimizi, hüzünlü hayat hikayelerimizi bulduğumuz o sözlerin besteleri, dinlediğimiz andan itibaren kendiliğinden bizim şarkımız, bizim türkümüz oluvermiştir. Hemen her birimizin, babamın şarkısı çalıyor, annem bu türküyü dilinden düşürmezdi, hem söyler hem ağlardı gibi birçok hatırası yok mu? Geçenlerde, yaşı seksenlere yaklaşmış bir ağabey, kahreder gibi, gelecekten ümidini yitirmiş gibi, bir başladı konuşmaya… Bir dokun bin ah işit derler ya, aynen öyle… Sözleri şiire döndü, güfteye döndü, manası derin ifadelere döndü! Neler mi dedi? Solmak kavramı üzerine başladı konuşmaya… Ne kadar güzelliğimiz varsa hepsini soldurduk dedi… Ve solan ne varsa başladı bir bir saymaya… Gül soldu… Sümbül soldu... Lale soldu… Sevgi soldu… Aşk soldu… Neşe soldu… Vefa soldu… Vicdan soldu… Merhamet soldu… Hoşgörü soldu… Anlayış soldu… Dostluk soldu... Arkadaşlık soldu… Komşuluk soldu… Esnaflık soldu… İnsanlık soldu… Bize böyle ne oldu? Dedikten sonra… Aşk soldu, sevgi soldu, her şey para oldu! Yani menfaat oldu, dedi. Para nedir? Eskilerin tabiriyle insanın elinin kiri! Ne menem bir kirse artık… Kıymeti harbiyesi, temiz olmaktan, temizlikten, vicdan temizliğinden çok ilerilerde! Para, madem ki, insanın elinin kiri… Kirden medet uman kim? Kirli olmaktan son derece memnun olup, hiç şikayet etmeyen kim? Para hesabı yaparken gecesi-gündüzüne karışan, insanlığını unutan kim? Elinin kirine tamah eden mi? Para için sevgisini, dostluğunu, arkadaşlığını, kardeşliğini değişen mi? Para-pul için, değerini gözümüzde büyüttüğümüz çul için neleri soldurduğunun farkına varmak istemeyen mi? Parayla saadet olmaz benzeri şarkılarla büyüdü bizim nesil. Hayat, önlerine, parasız saadet olmadığını, olmayacağını, olamayacağını en sert, en acı ve en acımasız bir şekilde gösteren olaylar serse de, “Param yok diye mi gittin ellere!“ diyen şairi dinleyip bağrına taş basan, gülü, aşkı, sevgiyi soldurmama adına bir ömür tüketenlerin her birine ayrı ayrı selam olsun! Çünkü, paran yoksa, ne saadet var, ne mutluluk, ne huzur demeye başladı günümüz insanları. Öyle eskisi gibi, bir lokma ekmeği bölüşür geçiniriz diyende kalmadı. Rahatı, huzuru, mutluluğu, geçimi parada görenlerin sayısı o denli kabarık ki, ağabeyin dediği gibi aşk soluyor, sevgi soluyor, bize neler oluyor? Paranız yoksa, saadet kapıdan, mutluluk bacadan, huzur pencereden kaçıp gidiyor diyenler haksızlar mı? Paranın yol arkadaşı, sırdaşı olan menfaat, içindeki aşkı, sevgiyi soldurmaya hazır olanları can evinden vuruyor artık. Çünkü, sizden bir menfaati, bir çıkarı olmayanın, sizin üzerinizden hesap-kitap yapmayanın, sizi tepe tepe kullanma isteği ile yanıp tutuşmayanın, sizi basamak yapıp daha yukarılara tırmanmayı düşünmeyenin, sizde aradıklarını bulamadıklarında, size verecekleri bir Allah’ın selamı dahi yok! Bütün her şeyi soldurma eğilimlerimizin tavan yapması bu yüzden!